Een jaar en een dag nadat we Johan begroeven stonden we op het kerkhof om hem weer op te graven. We hadden scheppen bij ons en een zwaar geldkistje. Het was iets na middernacht. De bijna nieuwe maan en de sterren lieten de hoge sluierbewolking oplichten. Een dunne, kille mist kroop over de grond. Geen van ons vroeg zich af of dit misschien een slecht idee was — we wisten dat het een slecht idee was, maar we moesten wel.
