Mijn muze is niet in de buurt
dus mijn rijmen gaat niet fijn
Dit versje wringt en schuurt
kreunt met schorre stem van pijn
Want mijn muze is ver weg
Zo lang al. En het duurt.
Geen geluk hier, louter pech
en een leven dat verzuurt
Hoop heb ik niet, geen grein
Ach, had ik simpelweg
mijn muze maar ommuurd
dan zou ze hier nog bij me zijn
en had ik deze lijdensweg
haar te missen, niet verduurd
Ik heb rusteloze benen
Ja, ze trappelen wat af
Daarbij stoot ik steeds mijn tenen
Man, het voelt echt als een straf
Ik heb erg onrustige gedachten
Schieten alle kanten op
Houden me wakker, alle nachten
Leiden uiteraard tot nop
Ook mijn hart dat wil niet rusten
Vraagt met elke slag naar jou
en waarom we nog niet kusten
Durf ik niet. Wat moet ik nou?
Vandaag vond ik in een oud schrift
een brief die jij ooit pende
Jij was een lief die ik toen kende
maar later raakten we op drift
Die pijn — ik dácht dat het wel wende
Nu ben ik als de dood ervoor
dat als ik later ouder ben
me herinner al wat ik verloor
(Quoth the Raven: Nevermore)
— Ik hoop, ik ben dan al dement
Ik zou de sterren voor je plukken
als ik dat kon
Misschien dat het zou kunnen lukken
uit een ballon
Maar als je nu even wilt bukken
dan kom ik achterom
Binnenkort ondersteunt blogspot niet meer het automatisch versturen van e-mails voor nieuwe posts. Als je nu mails ontvangt van dit blog en graag op de hoogte gehouden wilt blijven worden, geef me een seintje op je jouw bekende kanalen of mail gerijmd at gmail.com. (Let op: zonder on.)