Ennieweej, ik was verkeerd gereden. Dat overkomt me vaak - natuurtalent. Ik verdwaal zelfs nog met een TomTom. Nu heb ik een goedkope Chinese mock-off. Laat ik haar MingMing noemen.
"Haar?"
"Ja. Ze weet het altijd beter.
Dat, en ik had een vrouwenstem gekozen."
Waar was ik?
Oh ja, dat wist ik dus niet.
MingMing heeft niet al te daverende kaarten, dus op een gegeven moment zet ik de auto aan de kant om een papieren kaart te raadplegen. Die vertelt me nog drie kilometer door te rijden en dan rechts een smal landweggetje in te slaan. Die zou uitkomen op de weg die me naar de bewoonde wereld terug zou leiden.
Sorry, Achterhoekers.
Een van de redenen dat ik makkelijk verdwaal is dat ik geen afstanden kan schatten. Ik reed in de aangegeven richting en opeens zie ik in een flits een weggetje rechts van me opdoemen. Achteraf kan ik nog nooit die drie kilometer gereden hebben.
Ik denk: oeps! Die moet ik hebben - rem abrupt en gooi mijn stuur naar rechts.
Nog terwijl ik dat doe zie ik dat ik me vergist heb. Geen weggetje, gewoon een kale zanderige plek in de berm.
Maar ik kan niet meer corrigeren. Ik zet me schrap voor gehobbel over het weiland voor ik de auto stil kan zetten en merk tot mijn verbazing dat ik toch over een weggetje rijd. Zanderig, maar geen sporen van eerder verkeer. Had ik het dan in eerste instantie toch goed gezien?
Ik volg de weg, in de veronderstelling dat ik goed zit. Maar het duurt zeker vijf kilometer tot de eerstvolgende kruising, met precies zo'n weggetje. Ondertussen links en rechts alleen maar grasland. Leeg, geen koeien. En ook geen andere weggebruikers.
Nog vijf kilometer verder weer zo'n kruising. Daarna, eindeloze vlakten kleigrond. Onbebouwd, onbegroeid. MingMing is grondig in de war. Volgens haar ben ik nergens. De kaart is volkomen blanco - en zelfs geeft ze niet aan welke kant ik oprijd.
Ik zet de auto aan de kant en kijk op de kaart. Het landschap op me heen staat er niet op. Ik had al drie dorpen en een klein bos moeten doorkruisen, met die afstand. Geen enkele hint waar ik heen moet. Dus ik keer, en rijd dezelfde weg terug.
Uiteindelijk bereik ik de oorspronkelijke weg, sla rechtsaf en vervolg de uitgestippelde route. Met succes.
Maar waar was ik in vredesnaam geweest? Toevallig sprak ik op een feestje laatst een gepensioneerde hoge ambtenaar van het ministerie waar Ruimtelijke Ordening onder valt. Bij het horen van mijn verhaal moest hij een beetje lachen. "Ach," zei hij, "je bent per ongeluk onze opslagruimte voor ongebruikt land binnengereden. We houden dat in reserve voor de verwachte bevolkingsgroei"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten