maandag 7 augustus 2017

Nest

"Wil je koffie?"
"Ja, graag", antwoordde ze. Het kwam er een beetje pieperig uit en ze haatte zichzelf daarom. Onwennig op de bank gezeten keek ze rond terwijl hij in het keukentje aan het hannesen was. De kamer was vrij sober ingericht, kaal bijna. Geen frutsels, versieringen of tierlantijnen. Afgezien - natuurlijk - van de nodige posters en poppetjes van Star Wars, anime-series en ander fantasiespul. De boekenkast was goedgevuld met fantasyboeken, wat haar net zomin verbaasde als de zorgvuldige manier waarop ze gerangschikt waren.
Hij kwam terug met twee koffiekopjes op schoteltjes in zijn handen. Een lepeltje rammelde. Ze vermoedde dat de kopjes maar zelden gebruikt werden.
"Ze - ze slapen nog. Vind je het erg om nog even te wachten?"
"Ik heb geen haast."

Ze was op zoek geweest naar mensen met een nestje kittens. Nieuwe stad, nieuw huis, leeg huis. De muren kwamen op haar af en ze zocht gezelschap - van dieren als verder niemand wilde. En ze was gek op katten. Twee kittens zouden afleiding en gezelligheid geven. Op marktplaats was ze op zijn advertentie gestuit. Die was anders. Hij trok haar aandacht en liet haar niet meer los. Na twee dagen aarzelen (ze grinnikte in zichzelf toen ze aan de herkomst van dat woord dacht) had ze hem gemaild. Natuurlijk waren ze toen nog niet geboren. Ze wist dat ze een paar weken geduld moest hebben.

Hij had bijna onmiddellijk teruggemaild. Ze was de eerste geweest die reageerde, dus hij kon er twee voor haar reserveren en ze zou de eerste keus hebben als ze geboren waren.
"Oh, rode zou ik leuk vinden!" had ze geantwoord.
Hij legde uit dat hij de vader niet kenden en dus nog niets kon zeggen over hoe de jongen eruit zouden zien. Zij antwoordde dat ze dat ook niet echt belangrijk vond. Kon hij al wel wat tips geven over verzorging en opvoeding? Dat kon hij.

De wachttijd voordat de jonge dieren geboren waren, en daarna tot ze konden worden opgehaald, werd gevuld met hun correspondentie. Over hoe rauw vlees beter was dan blikvoer. Dat ze van warmte hielden - veel warmte. Enzovoort. Het mailen was eerst sporadisch, als zij nog iets te vragen wist of als hij wat nieuws over de diertjes te melden had. Ze raakte onder de indruk van zijn vermogen om het verhaal uit zijn advertentie consequent vol te houden en uit te bouwen - zozeer zelfs dat ze zich erop betrapte soms even te twijfelen. Zou het echt..? Na verloop van tijd mailden ze vaker en kwamen er andere onderwerpen langs. Min of meer gemeenschappelijke interesses, zoals zijn fascinatie met mythologische dieren en haar belangstelling voor prehistorisch leven. Tenslotte, aarzelend, hadden ze het over meer persoonlijke dingen. Hun saaie alledaagse bestaan, hun wens daaraan te ontsnappen, en de dromen die hen daarvoor de kans gaven.

Toen brak de tijd aan dat het nestje oud genoeg was om een nieuw huis ze vinden. Nu was ze hier.

Ze zette haar kopje weg - ook haar handen trilden een beetje, merkte ze.
"Heb je toevallig een stukje van hun eierschaal bewaard? Dat zou ik leuk vinden."
Hij verslikte zich. Zijn hoofd was roder dan zijn hoestbui rechtvaardigde.
"Ik - ik heb niet écht een nestje draken... Het spijt me. Het - het was een grap, maar toen jij erop inging wist ik niet goed hoe te stoppen. Het spijt me echt."
Ze zweeg even. "Ik wist dat wel. Je hebt ook geen kittens, niet?"
Hij werd nog roder en verborg zijn hoofd in zijn handen.
"Ik schaam me dood. Ik heb je helemaal voor niets hierheen laten komen", kreunde hij.
"Niet voor niets." zei ze zacht. "Ik kom voor jou."

Geen opmerkingen:

Een reactie posten