Als mijn longen barsten en mijn lijf uit zichzelf probeert adem te halen weet ik dat het afgelopen is. Het water stokt in mijn keel, mijn longen blijven worstelen. Doodsnood. Haast opgelucht voel ik mijn bewustzijn wegglippen.
Donker. Dan verschijnt een flauw verlicht filmdoek.
Naast me zit een gedaante in een zwarte mantel. Het bleke gezicht in de kap draait opzij.
“Nog niet afgelopen”, fluistert ze. “Je leven trekt nog eens aan je geestesoog voorbij.”
Ik kijk de film van mijn leven. Kindertijd, eerste kus, mislukte carrière, de verlating... De sprong in het koude water. Ik dobber nog even voor ik zink.
De laatste scène: met het meisje in de filmzaal van mijn leven. Ze fluistert: “Nog niet afgelopen.”
Encore.
Geschreven voor en eerder gepubliceerd op 120w.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten