Heb ik jullie al eens verteld over Bertje?
Bertje was een klasegenootje van me op de lagere school. Eerste tot en met de zesde klas.
Nou ja. Bijna tot het einde van de zesde.
Bertje kwam uit een keurig, hoger opgeleid gezin, en kwam in eerste instantie ook prima mee op school.
Hij had echter één vieze, nare, hebbelijkheid: hij neuspeuterde. En niet zo'n beetje ook.
Voor ons kleine ventjes was daar natuurlijk niets vies aan, maar zijn moeder werd wanhopig van haar vergeefse pogingen het hem af te leren.
Niets hielp. Dreigen, straf, beloftes, vieze dingen op zijn vingers smeren (sommige remedies waren écht erger dan de kwaal).
Hij bleef peuteren. Dikke klonten.
Verder echt een keurig nette en frisse jongen. Regelmatig in bad, haren gekamd, enzovoort.
Of het nu door de gezinssituatie kwam - zijn moeder werd regelmatig met een zenuwinzinking opgenomen - of door iets anders: Zijn schoolprestaties gingen langzaam maar zeker achteruit. Haalde hij eerst achten en negens, rond de vierde waren dat vijven en zessen.
Heel vervelend waren ook Bertjes gezondheidsproblemen die toen begonnen te spelen. Eerst lichte tics en spiertrekkingen, maar aan het begin van de zesde begon hij toevallen te krijgen. Toevallen die steeds zwaarder werden.
Uiteindelijk is Bertje in het ziekenhuis opgenomen. Ook hier bleef hij neuspeuteren, tot afschuw van het verplegend personeel. Tot een van de verpleegsters een ingeving kreeg en een van Bertjes snotpeuters liet onderzoeken. Dat liet alles op zijn plaats vallen.
Het bleek dat hij steeds dieper in zijn neus was gaan graven, en al jaren stukjes van zijn hersenen uit zijn hoofd peuterde.
Er werden drastische maatregelen genomen, onder meer met naald en hechtdraad. Maar de aangerichte schade konden ze niet herstellen.
Tenslotte is er een ziekenhuisbacterie in het beschadigde hersenweefsel terechtgekomen en dat heeft Bertje niet overleefd.
Tragisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten