Hij rammelde met zijn sleutels voor hij de celdeur opende. Het was niet als aankloppen, niet echt, maar het zou de gevange erop attenderen dat de cipier er was. De deur zwaaide open.
Uiteindelijk, na meer dan honderd jaar, werd het proces van secularisatie en liberalisatie gestuit. Conservatief, religieus rechts kreeg langzamerhand de media in handen en voerde een meedogenloze campagne om de bijbelse waarden weer in de maatschappij in te voeren. Met succes. Eerst schoorvoetend, maar toen het eenmaal momentum had verzameld ging het snel.
De gevangene zat op de grond en keek naar hem op met een blanco uitdrukking en de mond een beetje open. “Kom mee,” zei hij. Kortaf, omdat hij probeerde de spanning uit zijn stem te houden. De veroordeelde krabbelde op en liep naar hem toe.
Samen liepen ze door de lange gang. Langzaam, want de gevangene kon niet zo snel. Zelf had hij trouwens ook geen haast. Halverwege de gang pakte de gevangene zijn hand. Hij liet het toe, maar voelde zich er wel ongemakkelijk bij. Juist vandaag…
De vrijheid van het openbaar onderwijs werd ernstig beknot, terwijl religieus onderwijs de vrijheid kreeg - nee, zelfs aangemoedigd werd - om Genesis te onderwijzen in plaats van de evolutieleer.
Bijna aan het einde van de gang gingen ze de kamer in waar de veroordeelde nog nooit was geweest en ook nooit meer zou komen. Hij zelf was er al vaak geweest - alleen vandaag al drie keer. Behalve de deur naar de gang was er nog een deur, die verder voerde. Er stond een brancard op een frame met wieltjes. Er hingen riemen aan over de hele lengte.
Er rolde iets over de gang. Dat moest de vorige veroordeelde zijn - nu pas? Blijkbaar had die veel problemen gegeven… Hij had niet veel veel eerder moeten komen.
Sociale zekerheid werd uitgekleed en uiteindelijk afgeschaft. Tenslotte zorgt God voor allen en voor de rest is er liefdadigheid. Gezondheidszorg was er alleen nog voor de allerrijksten - immers, als je ziek werd dan was dat Gods plan; en als je rijk genoeg was om je genezing te betalen was ook dat blijkbaar Gods bedoeling.
“Ga daarop”, zei hij, en gebaarde naar de brancard. De gevangene was gewillig genoeg, maar natuurlijk moest hij toch helpen. “Ga liggen”, zei hij toen.
Pas toen hij de helft van de riemen al vastgemaakt had begon de gevangene te protesteren. Eerst door te proberen zich los te wurmen - te laat - daarna kwam het gemopper, het gejammer, en uiteindelijk het gehuil. Toen dat overging in gekrijs begaven zijn zenuwen het en sloeg hij de gevangene met vlakke hand in het gezicht, hard. De spijt kwam onmiddellijk, maar het hielp wel: de veroordeelde hield verbouwereerd stil en keek hem gekwetst, verwijtend aan.
Die blik zou hij nog weken zien, als hij probeerde te gaan slapen.
Vrouwen werden geweerd uit alle openbare functies en effectief verbannen naar de keuken.
Ook het strafsysteem ging op de schop. Prostituees (niet de hoerenlopers) werden zwaar bestraft. Abortus was verboden, met straffen die met verloop van tijd steeds zwaarder werden, tot er uiteindelijk de doodstraf voor werd ingevoerd. Oh ja, de doodstraf was terug, in volle glorie, en werd de favoriete straf voor steeds meer misdaden.
De deur naar de andere kamer ging open. De arts in de deuropening vroeg: “Is ze zo ver?” De cipier knikte woordeloos en reed de brancard naar de arts, die hem overnam en de andere kamer in reed. Voordat de deur sloot zag hij nog de twee injectiespuiten op een tafel liggen: een gevuld met spierverslappers, de andere dodelijk.
Hij bleef nog een paar minuten wachten in de kamer, terwijl hij voor de zoveelste keer overwoog ontslag te nemen. Toen zuchtte hij, en verliet de kamer om de volgende te halen.
Ook voor dingen die vroeger niet als misdaad zouden worden beschouwd.
Hij haatte de eerste maandag van de maand; de dag dat de executies voor deze specifieke misdaad werden uitgevoerd. Natuurlijk moest het recht zijn loop hebben, maar zou het niet veel humaner zijn om het vonnis direct ten uitvoer te leggen? Nu zaten ze soms bijna vier jaar in de dodencel; de kinderen die hun moeder doodden door geboren te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten