donderdag 25 april 2019

De Stemmen

De Stemmen werden voor het eerst gehoord op een avond medio november. Het was twee uur na zonsondergang, donker, koud, en regenachtig. De kleinsten lagen al op bed. Toen de Stemmen begonnen te spreken was dat zonder enige vooraankondiging, zonder een aanzwellen uit de verte — ze waren er opeens, onverwacht en onvermijdbaar.

En daarna waren ze er iedere nacht, van twee uur nadat de zon onderging tot twee uur voor hij weer opkwam.

Het waren enorme, donderende stemmen, en ze klonken alsof ze van ver kwamen. Ze spraken traag, in een volstrekt onbekende taal. Soms waren het er twee, andere keren één of drie. Ze spraken tegen ons, niet met elkaar, en soms praatten ze door elkaar. Ook hun intonatie varieerde: de ene keer kwaad, dan weer spottend, en soms afgemeten alsof ze een veroordeling uitspraken. Maar altijd klonken ze kwaadaardig en vreeswekkend.

Want dat was het effect dat ze onmiddellijk hadden op wie ze hoorde: ijskoude doodsangst. Je kon je niet afschermen tegen de Stemmen: waar je ook was, je hoorde ze, tot en met in de meest geluidsbestendige bunker. Er werden opnamen gemaakt om te bepalen of de Stemmen ingebeeld waren, maar ook op de bandopnames waren ze duidelijk te horen.

Iedereen op de hele aarde hoorde de Stemmen bulderen tussen twee uur na zonsondergang en twee uur voor zonsopkomst lokale tijd, en altijd leken ze uit het noorden te komen, hoog in de lucht.

Niemand kon 's nachts slapen. Dan kroop men voor steun bij elkaar. Muziek, of ander geluid, hielp een beetje — je hoorde de Stemmen nog steeds maar dan leken ze minder overheersend. De wereldeconomie ging onderuit; iedereen was te moe om te werken. Overdag slapen kon, maar 's nachts werken lukte niet terwijl je de Stemmen hoorde. Niemand gaf nog geld uit behalve voor het allernoodzakelijkste. Zelfmoordcijfers schoten omhoog. Cultussen rond de Stemmen schoten op maar trokken weinig volgers en stierven nog sneller weer af.

De herkomst van de Stemmen, van wie ze waren en waarom ze hier spraken, bleef onopgehelderd. Vermoeide wetenschappers stelden hypothesen op, testten die, en verwierpen ze weer. Uiteindelijk stond slechts één ding vast: ze waren niet van hier. "En of we met 'hier' gewoon een plaats bedoelen, of een universum of bestaansniveau — zelfs dat weten we niet", zoals een van hen opmerkte.

Op een nacht in mei zwegen de Stemmen. Zonder voorafgaande waarschuwing en, voor zover na te gaan, zonder afscheidsrede. Sindsdien hebben we ze niet meer gehoord.

3 opmerkingen:

  1. Dag Ongerijmd, hier nog eens met ik, de wasdraadvrouw van gisteren. Toen ik je wou bijlezen, heb ik per ongeluk op enkele Blogger-knopjes gedrukt en zodoende had ik ineens ook een blogspot aangemaakt... 😜(Zie:https://overtolligeverhalen.blogspot.com/) Ik wist niet dat het zo gemakkelijk was om een blog aan te maken... 🙄) Ik laat het maar zo, ik denk dat ik je gemakkelijker kan volgen met blogger. Verder ook van harte bedankt om me bij de andere bloggers op te nemen. ☺👍
    En misschien heel misschien kom ik binnenkort terug naar Twitter. Als de politici genoeg ontzwollen zijn... En nog even over bovenstaand verhaal: dat is natuurlijk weer een toppertje. 👍👍👍 Doei.

    BeantwoordenVerwijderen