Ik probeer het waterbedrijf te bellen maar de telefoon geeft alleen een kakofonie van gekrijs. Als ik uit het badkamerraam kijk zie ik weinig meer dan stofwolken. De gebouwen, de torens van mijn stad zijn verwoest, ingestort. De zon schijnt fel en heet. Beter blijf ik binnen.
Ik kijk nogmaals in de spiegel. Wat moet ik nu? Wanhopig draai ik opnieuw de wastafelkraan open. Het bloed stroomt er dik en stroperig en warm uit.
Warm. Ik aarzel even. Dan: waarom niet? Ik pak een handdoek en een nieuw stuk zeep. Ik draai de douchekraan open, stap onder het neergutsende bloed en begin te boenen.
Ik moet en zal dat teken van mijn voorhoofd wassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten