Buurtbende - Linda

Wij woonden in een buitenwijk, had ik al eens verteld. Deze grensde aan een klein bos, maar daarnaast lagen weilanden en velden.
Na de verdwijning van Bram gingen we het bos niet meer in. Onze vrije middagen brachten we nu vaak op die velden door.
Tikkertje, vliegeren, gewoon rondhangen en zo. Er zaten ook veel grauwe ganzen. In het seizoen gingen we vaak eieren zoeken.
Tenminste, totdat Linda meeging. Linda was nieuw in de buurt. Mager, opvliegend, kwetterend - ze had wel iets vogelachtigs.
De eerste keer dat we eieren wilden rapen terwijl Linda er was ging ze door het lint. Woest was ze, dat we die arme vogels beroofden.
We deden er eerst wat lacherig over, maar Linda was vreselijk fanatiek. Uiteindelijk bleven we bij de ganzen uit de buurt, als zij er was.
Linda echter zocht ze langzaam maar zeker steeds vaker op. Alleen. En de ganzen raakten aan haar gewend, accepteerden haar aanwezigheid.
Ze werden maatjes. Het was grappig om te zien, zij tussen zo'n grote troep ganzen, alsof ze daar hoorde.
Ze bracht ook eten voor ze mee, broodkorsten en zo. Toen ze probeerde met de ganzen mee te eten - gras - werd het minder leuk.
Buikpijn, ziek. Haar ouders verboden haar nog bij de ganzen te komen. Natuurlijk gehoorzaamde ze niet, maar werden de bezoekjes heimelijker.
En op rare tijden. Omdat ze geen stunts als gras eten meer uithaalde werd het tenslotte oogluikend weer toegestaan dat ze hele middagen
bij de ganzen doorbracht. In de zomervakantie was ze er zelfs hele dagen, en als haar ouders er geen stokje voor hadden gestoken elke dag.
Tegen dat de herfst begon werd Linda onrustig. De vogeltrek zou snel beginnen. Wat moest zij zonder haar ganzenfamilie?
Tegen ons zei ze vaak dat ze met de ganzen mee wilde, naar het zuiden. We namen haar niet serieus.
Immers, hoe wilde ze in het zuiden komen? Haar ouders zouden haar echt niet wegbrengen, en ze kon moeilijk het hele eind vliegen.
En we lachten haar uit, toen ze zei mee te zullen vliegen. Ze zei dat ze stiekem oefende. Dat het haar al redelijk lukte.
Als we niet gelachen hadden maar haar ouders hadden gewaarschuwd was het misschien anders gelopen.
Maar die zouden het ook niet serieus genomen hebben.
Op een mooie herfstochtend was Linda weg. Niet op school, en zoals later bleek niet thuis. Haar ouders dachten dat ze op school zat,
dus die werden pas ongerust toen ze 's middags niet thuis kwam.
Dit speelde in de tijd dat de scholen niet meteen de ouders belden. Als een kind er niet was, dan was het vast ziek, of moest thuis helpen.
's Middags ging iedereen zoeken. Uiteraard ook op de ganzenvelden. Daar was Linda niet, en er waren ook bijna geen ganzen meer.
Treinen en bussen naar het zuiden werden gecontroleerd, nadat de politie was ingelicht over Linda's obsessie.
Linda werd niet gevonden.
Pas een week later kwam er bericht. Uit België. Er was daar een meisje gevonden, dat blijkens de beschrijving Linda kon zijn.
Het duurde even voordat dat zeker was. De identificatie was lastig. Het meisje was van grote hoogte te pletter gevallen.
Het was ook onmogelijk dat ze helemaal naar Frankrijk zou kunnen vliegen.